"Hoe schrijf je over jezelf als je in de twintig bent? / Hoe beschrijf je jezelf als je elkaar nauwelijks kent? Maar ze is niet het soort meisje dat zich in mysterie hult of geheimzinnigheid cultiveert. Hoe dan ook, La vingtaine en de elf liedjes zijn de beste manier om de waarheid over haar boven water te krijgen en ons tegelijkertijd in staat te stellen ons met haar te identificeren, aangezien het album bijna in essentie een zelfportret is. Als je dagelijks afstemt op Mentissa, ben je gegarandeerd in de aanwezigheid van iemand met een sprankelende levendigheid, een heilzame spontaniteit, een uitbundige manier van praten en een instant goodwill-factor. Ze groeide op in een buitenwijk van Brussel, verslond Disney Channel, danste veel en waande zich cheerleader, tot ze op twaalfjarige leeftijd de serie Glee ontdekte, een openbaring. De slaapkamer was haar eerste toevluchtsoord om te zingen, haar moeder haar eerste helderziende toeschouwer. Drie jaar later nam ze deel aan The Voice KidsBelgium en nam de trofee mee naar huis.

Mentissa was gefascineerd door deze kans en was er niet alleen blij mee, ze eiste ze ook op: eerst werd ze categorisch geweigerd toen een castingagent haar de kans bood om mee te doen aan de Franse versie voor volwassenen van dezelfde tv-talentenjacht. De rest is geschiedenis: een plaats in de editie van 2021 en een briljante band met Vianney, haar coach die zo betrokken is bij haar avontuur. Alles klikte zo naadloos tussen hen, met een onmiddellijke affiniteit, een intieme afstemming, een vergelijkbare gemoedstoestand en een inherente passie. Hij nam haar onder zijn hoede en nam met haar een cover op van Axelle Red (Parce que c'est toi op de heruitgave van het album N'attendons pas). Vervolgens kwam hij, zonder dat ze het wist, met Et Bam, een aanbod op maat. Mentiss zal dit nummer ten gehore brengen op alle data van Vianney's Zenith tour en op het podium van de Accor Hotel Arena. Mentissal stond voor het eerst op het podium voor een massaal publiek en het publiek was al in vervoering. Dit nummer, levendig en van crescendo toenemende intensiteit, persoonlijk en een spiegeleffect van haar traject, is een echte lancering in een baan om de aarde voor de drieëntwintigjarige Belgische zangeres (dertig miljoen streams).

Bovenaan haar pantheon staat Adele, gevolgd door Ed Sheeran, Anne-Marie en Olivia Rodrigo. Ze wilde deze Engelse popsound in haar album injecteren en het laten botsen met de Franse variatie.  Er werden twee werksessies gepland in Londen, waar ze samenwerkte met Eg White, een muzikant-producer met een CV om bij weg te dromen (Adele, Sam Smith, Céline Dion, Kylie Minogue...) en Blair Mackichan (The Greatest van Sia, Ma philosophie van Amel Bent). De tweede sessie bleek van doorslaggevend belang: Mentissa overwon haar angst om in het Frans te schrijven. Mentissa, die ook componist is en naar eigen zeggen "prutst" op de gitaar, zal niet alleen de woorden van Joseph Kamel, Vincha, LaurentLamarca en Vianney vertolken. Adem, zwier, fijnzinnigheid. Mentissa schakelt tussen grootse orkestrale vluchten en hartverscheurende ballades. Altijd gedreven door een bevrijdende kracht en die krachtige, intieme, verlichte stem, in staat om de fijnste nuances verstaanbaar te maken. Hier roept ze haar vragen op, haar houvast, haar banden, haar angsten. Frontaal en hartverscheurend wanneer ze in Balance het gewicht van complexe en schuldige oordelen aanpakt (Toi qui sais que je m'affame/Pour un chiffre à deux larmes/Qui n'est jamaiscomme il faut/D'en bas tu me regardes...). Lucide en opgedoft door een pop-soul ritme wanneer ze de balans opmaakt van een gehaaste maatschappij die wordt gevoed door urgentie en zappen (Attendez-moi). Een vleugje tederheid in de kinderrijmachtige toespraak tot haar twee broers (Petit prince). Of dit hart dat maar blijft schommelen tussen haar twee thuissteden (Paris-Bruxelles), een titel die gezien zou kunnen worden als een uitbreiding van Et Bam. Er is ook de geboorte van een romance die in de toekomst wordt geprojecteerd (Premier janvier), de relatie met eenvoud en de kleine gewone dingen (Exceptionnel), de uitnodiging om geestelijk los te laten (Le bruit du silence) evenals twee meer afstandelijke nummers over de onverenigbaarheid van stemmingen in een koppel (Prends-moi la tête en zijn galopperende melodie) en de beet van een bedrogen vrouw (Mamma mia, een pittig lied geschreven door Vianney).   Als een geloofsbelijdenis verkondigt ze in het refrein van La Vingtaine: "Faut qu'je vive encore". Ze weet ook dat ze al een aantal stevige troeven achter de hand heeft om haar leven in goede banen te leiden.