Het is alweer een half decennium geleden dat Warhaus, het geesteskind van Maarten Devoldere (Balthazar), plots onze muzikale harten veroverde met de triomfantelijke dubbeloverwinning van We Fucked a Flame into Being (2016) en Warhaus (2017). En nee, niet omdat hij zijn tijd onophoudelijk besteedde aan het schrijven en verfijnen van nieuw materiaal in Gent, integendeel. De songs van het gloednieuwe album Ha Ha Heartbreak gutsten in amper drie weken tijd uit hem in het broeierige Palermo. Alles wat Devoldere nodig had was de eenzaamheid van een hotelkamer, een gitaar, een microfoon en een hart dat onlangs in duizenden stukjes gebroken was. Het verdriet was moeilijk te verwerken, dus Sicilië was natuurlijk een ontsnapping. Maar zoals het gaat, wie het leven probeert te ontlopen, komt al snel zichzelf tegen.
Een luisteraar zal dit niet meteen merken. Het rokerige openingsnummer en eerste single "Open Window" drijft op een groove die je uitnodigt om met je heupen te zwaaien en met je vingers te knippen. Zeker, ze is er niet meer, maar 'Girl, it's in the future we belong,' zingt Devoldere nog iets te zelfverzekerd. Je gelooft hem, niet in het minst omdat het nummer resulteert in een subtiel euforisch outro dat doet denken aan een Franse jaren zeventig film: een glorieus, ongegeneerd romantisch thema, uitgevoerd door een dozijn stomende mannenstemmen, zweeft weg op de vleugels van een vegend strijkarrangement en bereikt zijn climax met virtuoze pianoklanken. 
Dit verraderlijke contrast tussen vorm en inhoud blijft het hele album door bestaan: Ha Ha Heartbreak - zelfs de titel is pakkend - verpakt Devoldere's verdriet in hooks, instant meezingrefreinen en onweerstaanbare melodieën. 
Oooh let me be your baby', zingt het koor verleidelijk in 'When I Am With You'. Het wordt ondersteund door sexy percussie en laidback funkgitaren die de kneepjes van Marvin Gaye of Sade hebben geleerd. Het is alsof hij ons (haar?) ervan wil overtuigen dat hij weer aan het daten is, alsof hij hoopt dat we niet naar het tekstblad kijken. Maar - dit is een tip - dat doen we natuurlijk wel. Niet veel later, in "It Had to Be You", geeft hij toe: "You're mistaking me for someone in control.
Nummer na nummer ontmantelt Maarten Devoldere zijn eigen pose. Hij kijkt zonder genade naar zichzelf en, eerlijk is eerlijk, wat hij ziet maakt hem niet bepaald gelukkig. Naarmate Ha Ha Heartbreak vordert, slaat de pijn met botte kracht door de teksten en zang: 'There's the gun shot / there's the wound still hot / there's the pain, that pain oh man / how it's driving me crazy' (uit: "I'll Miss You Baby"). In "Desire" richt hij zich tot zo'n beetje elke god die hij zich kan voorstellen, maar 'No matter what I turn to / it's failing me'. In "Batteries & Toys" zingt hij nogal teneergeslagen: 'I push and shove but the weight of my love hits you like a feather'. 
Het geluid blijft echter heerlijk licht. Het swingt en gloeit met prikkelende strijkers, sensuele achtergrondzang, blazers, speelse pianopartijen, alles om de lading te verlichten. Het stelt Ha Ha Heartbreak in staat om zowel een ontroerende emotionele verkenning te zijn als een vat van grote muzikale rijkdom.
En om te zeggen dat hij in die vervloekte hotelkamer in Palermo aanvankelijk een intiem singer-songwriteralbum in gedachten had, het soort met fingerpicking gitaar en gefluisterde zang. Hij hield geen rekening met producer Jasper Maekelberg, die besloot om zijn Siciliaanse vocale opnames in hun integriteit te laten. (Aan het einde van "Time Bomb" schreeuwt Devoldere zijn wanhoop uit, en als je goed luistert hoor je de buren naast je boos op de muur bonken). Dit gaf aanleiding tot een omgekeerd creatief proces: in plaats van eerst de drums en de muziek op te nemen, gevolgd door de zang, moesten de drummer en gitarist zich oriënteren rond de zang en zich afstemmen op het ongefilterde hartzeer van hun verbrijzelde bandleider. Het betekende ook dat Devoldere de teksten niet kon herschrijven: wat we horen, is wat we krijgen, zoals het uit hem stroomde in de hitte van zijn Siciliaanse bluesweken. Het maakte van Ha Ha Heartbreak het meest persoonlijke en waarheidsgetrouwe Warhaus-album tot nu toe, waarin hij door de verschillende stadia van rouw en verdriet navigeert: beginnend met ontkenning, via overmoedig verzet, op weg naar wanhoop, om uiteindelijk uit te komen bij nederige berusting in de sombere conclusie "Best I Ever Had": 'All I ever wanted was a lot / to be your man was something I could not'.
In feite eindigt Ha Ha Heartbreak met een stukje acceptatie, misschien zelfs wat troost, dat herkenbaar is voor iedereen wiens hart ooit gebroken is geweest (eigenlijk voor iedereen). De nieuwe Warhaus brengt uiteindelijk een grote winnaar voort: zijn luisteraar.